بررسی بازی Painkiller (2025) – درد، این‌بار با طعم همکاری

بازگشت از برزخ

بازی Painkiller جدید ساخته‌ی استودیو Anshar Studios بازآفرینی (Reimagining) عنوان کلاسیک سال ۲۰۰۴ از استودیوی People Can Fly است. درحالی‌که نسخه‌ی اصلی تجربه‌ای خطی و اکشن محور بود، نسخه ۲۰۲۵ مسیر متفاوتی را برگزیده و با تمرکز بر همکاری سه‌نفره (Co-op) و ساختاری شبیه شوترهای آرنا، سعی کرده روحی تازه به این نام باسابقه بدمد.

اما درست مانند دنیایی که در آن جریان دارد، Painkiller تازه در نوعی «برزخ» گرفتار است — نه آن‌قدر عالی که به بهشت بپیوندد، و نه آن‌قدر ضعیف که در جهنم فراموش شود. تیراندازی بازی لذت‌بخش است و گاهی می‌تواند آدرنالین را بالا ببرد، اما ضعف در طراحی مراحل و عمق سیستم‌ها مانع از آن می‌شود که به تجربه‌ای ماندگار تبدیل شود.

داستان؛ چهار روح گناهکار در نبرد با فرشتگان سقوط‌کرده

در این نسخه، دیگر از قهرمان اصلی نسخه‌ی ۲۰۰۴، Daniel Garner خبری نیست. بازیکن نقش یکی از چهار روح گناهکار را برعهده دارد که هرکدام به دلیلی در برزخ گرفتار شده‌اند. مأموریت آن‌ها توسط Metatron، صدای خدا، تعیین می‌شود: نابودی ارتش‌های Azazel، فرشته‌ای سقوط‌کرده که قصد دارد جنگ را به زمین بکشاند.

هر شخصیت ویژگی خاص خود را دارد؛ برای مثال یکی آسیب سلاح را افزایش می‌دهد و دیگری سلامت یا انرژی بیشتری دارد. این تفاوت‌ها باعث می‌شود بازیکن قبل از انتخاب شخصیت اصلی خود، چندین بار بین قهرمانان جابه‌جا شود تا مناسب‌ترین سبک بازی را پیدا کند.

ساختار مراحل و گیم‌پلی

Painkiller شامل ۹ مأموریت اصلی (Raid) در سه زیست‌بوم متفاوت است. علاوه بر آن، حالت Rogue Angel به‌صورت روگ‌لایک طراحی شده تا مراحل و اهداف متنوعی را با هم ترکیب کند. بازیکن با سلاح‌های نمادینی چون Painkiller (مخلوط‌کن دستی مخصوص شیاطین)، Stake Launcher و تفنگ شوری‌کن و برق وارد میدان می‌شود.

در طول بازی می‌توان با جمع‌آوری طلا و «روح‌های باستانی» (Ancient Souls) سلاح‌ها را ارتقا داد یا کارت‌هایی موسوم به Tarot Cards خریداری کرد که برای مدتی کوتاه قدرت‌های خاصی می‌دهند. بااین‌حال، سیستم ارتقا بسیار محدود و زمان‌بر است. منابع به‌سختی به دست می‌آیند و برای خرید کارت‌ها باید بارها مراحل را تکرار کنید.

حس شلیک و طراحی سلاح‌ها

بخش تیراندازی بی‌تردید بهترین بخش Painkiller است. صدای انفجار شات‌گان یا بازتاب انرژی سلاح‌های موشکی، حس قدرت و تخریب را به‌خوبی منتقل می‌کند.
هر سلاح قابلیت ارتقای شلیک ثانویه دارد، مثلاً می‌توانید پرتابگر نارنجک را به لانچر تیر متصل کنید یا مسلسل را به پرتاب‌کننده‌ی صاعقه تبدیل کنید. این تغییرات تنوع لذت‌بخشی ایجاد می‌کنند، هرچند محدودیت حمل تنها دو سلاح در هر مرحله، آزادی عمل بازیکن را کم کرده است.

مأموریت‌ها و تکرار در طراحی

هر Raid از چندین اتاق متوالی تشکیل شده است که باید در آن موج‌های بی‌پایان شیاطین را از بین ببرید. گاهی تنوعی جزئی با اهدافی مثل شارژکردن باتری خون، جمع‌آوری قفس‌های روح یا دفاع از نقاط خاص ایجاد می‌شود، اما در عمل بیشتر مأموریت‌ها به یک فرمول تکراری ختم می‌شوند.

با وجود این، وجود هوش مصنوعی هم‌تیمی‌ها (Bots) کمک می‌کند تا بازیکنانی که دوستانی برای Co-op ندارند، همچنان بتوانند مراحل را به‌خوبی تجربه کنند. این هم‌تیمی‌ها هوشمندانه رفتار می‌کنند و حتی هنگام زمین خوردن، به سرعت برای احیای شما اقدام می‌کنند.

محتوای کم و پاداش اندک

Painkiller با محتوایی نسبتاً محدود عرضه شده است. ۹ مرحله‌ی اصلی درمجموع حدود سه ساعت گیم‌پلی دارند و خبری از نبرد نهایی یا پایان‌بندی حماسی نیست.
حالت Rogue Angel تا حدی عمر بازی را افزایش می‌دهد، اما تکرار مراحل قبلی باعث می‌شود حس تازگی آن سریع از بین برود.

از سوی دیگر، پاداش‌ها و منابع بسیار محدودند و سیستم اقتصادی بازی بازیکن را مجبور به تکرار بی‌پایان مراحل برای پیشرفت می‌کند. اگرچه شاید هدف طراحان افزایش دوام بازی بوده، اما این تصمیم باعث خستگی زودهنگام می‌شود.

صدا، تصویر و هویت گمشده

موسیقی متال بازی هرچند متناسب با فضای جهنمی آن است، اما به‌سختی در ذهن می‌ماند. محیط‌ها نیز با وجود تفاوت نامی، شباهت زیادی به یکدیگر دارند و به‌ندرت حس حضور در دنیای برزخی را منتقل می‌کنند. بااین‌حال، طراحی شیاطین و مخصوصاً نبرد با سه رئیس نهایی از نکات مثبت و چشمگیر Painkiller به شمار می‌رود.

جمع‌بندی

Painkiller 2025 عنوانی متوسط در ژانر شوتر همکاری‌محور است. گیم‌پلی آن از نظر حس شلیک و طراحی سلاح‌ها جذاب است، اما ضعف در تنوع مراحل، کمبود محتوا و نبود روایت عمیق، مانع درخشش بازی می‌شود.

برای طرفداران نسخه‌ی اصلی، این Painkiller ممکن است کمی بیش از حد “بی‌درد” به نظر برسد. در حالی که برای چند ساعت می‌تواند سرگرم‌کننده باشد، اما در مقایسه با عناوینی چون DOOM Eternal، حرف زیادی برای گفتن ندارد.